ریخت زتاثیر غم

نظم کواکب زهم

چهره مه شد دژم

صبح فرو برد دم

حاصل عمرم سه سخن بیش نیست

خام بدم، پخته شدم، سوختم

امر وی از قلّهٔ قاف قدم

کرد به یک لمحه دو عالم رقم

سوی وی از مظهر رب النعم

شد ندا از قاب قوسین خیم

در سرِ این سبزه من و تو به هم

خوش به هم آییم در این صبحدم

گاه به ده ثانیه بی بیش و کم

گیری سی بوسه زمن پشتِ هم

چون ز طرب بر سرِ گُل پا نِهم

در سبکی تالیِ پروانه ام

کج شو وزین جویِ روان پشتِ هم

آب بپاش از سرِ من تا قدم

باد گرفتار به لا و نِعَم

خوف و رَجا چیره بر او دم به دم

‎گشتنِ این آب به آن آب ضم

‎داد رهِ سَیرِ مرا پیچ و خم

چون که تنیدند درختان به‌هم

شاخه کشیدند چه بیش و چه کم

قصهٔ شاهان جهان بیش و کم

نیست به جز قصه جور و ستم

عشق من این بود که در ملک جم

نابغه‌ای قد بنماید علم

چون اسد پرده‌، گرسنه شکم

لخت به مانندهٔ شیر علم

پس ز سر شوق گرفتم قلم

وین ادبیات نمودم رقم

ما ولد هفت اب و چار‌ام

خویشی ما از چه سبب گشت گم

وین همه در عصر کنون دمبدم

جنگ و جدل در عرب و در عجم

دوش رسیدند بخوان نعم

ظرف مس و کاسهٔ چینی بهم

حجره و صحنش همه بر روی هم

پنج دو ذرع است زده ذرع کم