باش خدایا به کمال کرم

حافظ او ز آفت هر کج قلم

گاه زند بر رخ عم خال غم

گاه شود سیم ز دستش ستم

زن جلبی رفته و در همچو من

کرده سخنهای پریشان رقم

می‌روم و می‌خرم و می‌خورم

داروی کاری که براند شکم

پس ز پی جایزه‌اش بر دهن

[...]

موج برآورد محیط قدم

ابر بقا خاست ز بحر کرم

رازق ما آن که به خوان نعم

خواند جهان را به وجود از عدم

یار مخوانش که چو شین در رقم

داخل شادیست نه داخل به غم

بود سفیهی به سفاهت علم

ساخته محکم به جهالت قدم

تا نزد این حله ایوان رقم

بود برهنه عدم اندر عدم

گرچه بزادیم ز بحر عدم

نسبت گنج از پی این است کم

ور ببرد نقص عدم از عدم

ممکن و واجب نشناسی ز هم

زد بقدمگاه عطارد قدم

باز تراشید ز حورش قلم

بلکه بسایم نه بکام ستم

زانکه بحل میکندش از کرم

من که نگنجم بحساب عدم

نیستم از فیض تو نومیدهم

از دل شب تا بلب صبحدم

ناله فرو ریخته بر روی هم

بس رقم آموزی لوح وقلم

لوح وقلم سیر شد از این رقم

نور فشاننده تر از جام جم

کرده شبستانی و شمعی بهم

طره گشا بانگ زنان کی صنم

وی گهر حسن بدرج عدم

تهمتیان غم عشق صنم

چون من و عرفی همه افسون دم

روضه دین تو چو باغ ارم

از تف باحور معاصی چه غم

بهر چه یک لحظه بخون ستم

گل نکنی خاک وجود و عدم