هر چه سزا بود به سفتن بسفت

وانچه نه در پرده نسیان نهفت

خواجه ازان نکته چو گل بر شکفت

با دل صد پاره بخندید و گفت

تخت زد از حجله دلارای خفت

شکل دو طاق آمده یکجای جفت

صاحب خر این سخنان چون شنفت

رفت و به دلال خر آهسته گفت

غنچه پیکان به گل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شکفت

مشتری آوازه وصلش شنفت

گرد ره وی بمصلی برفت

بنده نوازانه جوابیش گفت

تا برمسند رهش از گرد رفت

چون لب وی این در بی آب سفت

ذوق تبسم به نفس داد و گفت

گوهر اشک تو وفات که سفت

دست بزانو زده نالید وگفت

طعنه زنان چون خذف هرزه سفت

دام طرازنده بجوشید و گفت

چون لب سایل گهر نغمه سفت

لعل برافشاند ز مژگان وگفت

عالم دین را بجهان شگفت

ظلمت طوفان حوادث گرفت

خفت بر آن دست که بوجهل خفت

گفت هر افسانه که بوجهل گفت

ماند ازین واقعه اندر شگفت

رفت به پیش خر و گوشش گرفت

تا به سحرگاه ازین غم نخفت

رو به سوی تربت حاتم بگفت

مور ندارد قدم پیل رفت

زاغ نیارد روش کبک تفت

کیست که باشد به تواش معرفت

ای دو جهان شد صفتت را صفت

عرض حاجت آنچه در دلداشت گفت

آنچه باید بشنود از حق شنفت

من که نگفتم تو بده بوسه مفت

طاق بده بوسه و برگیر جفت

ریگ بیاور که زنی طاق و جفت

با گروِ بوسه، نه یا حرف مفت