چون رسد از قافله بانگ جرس

بانگ بر آرد که بجذب نفس

گفت چه با شعله ستیزد مگس

سوختن وی نبود جرم کس

وآنکه بود بر ثمرش دست رس

دامن همت نگذارد بخس

طبع من آنجا که بود مشت خس

شعله کند دست فشان نفس

تا بکی ای هدهد مشکین نفس

بال و پر افشانی و رانی مگس

قوت خود از شعله کن ای بلهوس

بلکه تو شو طعمه آتش چو خس

داغ تو بر جبهه روح القدس

خاک درت آب چهار استطقس

حرص جفاکار منش هر نفس

بود دل آزارتر از خرمگس

پیشه تو راهزنی بود و بس

بال خود از شهد تو شستی مگس

گل چو شود دستزد خار و خس

کی زندش بر سر دستار، کس؟

چند بنالی ز غم ای پرنفس

سوختم از درد تو فیّاض‌ بس

گشت چو خورشید سوار فرس

شب پره چبود که برآرد نفس

نیست درین پرده بجز عشق، کس

اول و آخر همه عشق است و بس

هیچ نه در محمل و چندین جرس

هیچ نه در سفره و چندین مگس

نیست درین پرده بجز عشق کس

اول و آخر همه عشق است و بس

هر چه به آن دیر بود دست رس

بیش بُوَد طالبِ آن را هوس

صحبتِ عشق و هوس امروز بس

منتظران را به لب آمد نفس

بر لبِ او خنده نمی‌دید کس

مشغله اش خوردنِ خون بود و بس

کیک و مله کژدم و مار و مگس

اشپش و زنبور و از این جنس بس

اینهمه دان از عدم علم و بس

نیست روا غفلت از آن یکنفس