داد صبا مژده که ساغر بخواه

یوسف گل باز برآمد زچاه

لشگر نوروز برون تاختند

رفت دی سرد دم عمر کاه

شاه ریاحین سوی بستان چمید

[...]

کرد قبا جبه خورشید و ماه

زین دو کله‌وار سپید و سیاه

او بتحیر چو غریبان راه

حلقه زنان بر در آن بارگاه

راهروان عربی را تو ماه

یاوگیان عجمی را تو راه

ایندو طرف گرد سپید و سیاه

راه تو را پیک ز پیکان راه

داشت سلیمان ادب خود نگاه

مملکت آلوده نَجُست این کلاه

یکدله شش جهت و هفتگاه

نقطه نه دایره بهرام شاه

ملک حفاظی و سلاطین پناه

صاحب شمشیری و صاحب کلاه

نامه دو آمد ز دو ناموسگاه

هر دو مسجل به دو بهرامشاه

بود بسیجم که در این یک دو ماه

تازه کنم عهد زمین بوس شاه

روزی از این مصر زلیخا پناه

یوسفی ای کرد و برون شد ز چاه

فاخته فریادکنان صبحگاه

فاخته‌گون کرده فلک را به آه

از غم آن دانهٔ خال سیاه

جمله تن خال شده روی ماه

مرغ، گران خواب‌تر از صبحگاه

پای فلک بسته‌تر از دست ماه

تُرک قصب پوش من آنجا چو ماه

کرده دلم را چو قصب رخنه گاه

گندم‌گون گشته ادیمش چو کاه

یافته جودانه چو کیمخت ماه

شهر و سپه را چو شوی نیک‌خواه

نیک تو خواهد همه شهر و سپاه

طاعت کن روی بتاب از گناه

تا نشوی چون خجلان عذر خواه

چونکه هوا سرد شود یک دو ماه

برف سپید آورد ابر سیاه

هر که تو بینی ز سپید و سیاه

بر سر کاری است در این کارگاه