داد صبا مژده که ساغر بخواه

یوسف گل باز برآمد زچاه

لشگر نوروز برون تاختند

رفت دی سرد دم عمر کاه

شاه ریاحین سوی بستان چمید

[...]

کرد قبا جبه خورشید و ماه

زین دو کله‌وار سپید و سیاه

او به تحیّر چو غریبان راه

حلقه زنان بر در آن بارگاه

راهروان عربی را تو ماه

یاوگیانِ عجمی را تو راه

این‌دو طرف گرد سپید و سیاه

راه تو را پیک ز پیکان راه

داشت سلیمان ادب خود نگاه

مملکت آلوده نَجُست این کلاه

یکدلهٔ شش‌جهت و هفت‌گاه

نقطهٔ نُه دایره بهرام شاه

ملک حفاظی و سلاطین پناه

صاحب شمشیری و صاحب کلاه

نامه دو آمد ز دو ناموس‌گاه

هر دو مسجل به دو بهرام‌شاه

بود بسیجم که در این یک‌دو ماه

تازه کنم عهد زمین‌بوس شاه

روزی از این مصر زلیخا‌پناه

یوسفیی کرد و برون شد ز چاه

فاخته فریادکنان صبحگاه

فاخته‌گون کرده فلک را به آه

از غم آن دانهٔ خال سیاه

جمله تن خال شده روی ماه

مرغ‌، گران‌خواب‌تر از صبحگاه

پای فلک بسته‌تر از دست ماه

تُرک قصب‌پوش من آنجا چو ماه

کرده دلم را چو قصب رخنه‌گاه

گندم‌گون گشته ادیمش چو کاه

یافته جودانه چو کیمُختِ ماه

تُرک ختایی شده یعنی چو ماه

زلف خطا بر زده زیرِ کلاه

شهر و سپه را چو شوی نیک‌خواه

نیک تو خواهد همه شهر و سپاه

طاعت کن روی بتاب از گناه

تا نشوی چون خجلان عذرخواه

چونکه هوا سرد شود یک دو ماه

برف سپید آوَرَد ابر سیاه