دید که با گیسوی چون پر زاغ

کبک خرامی شده طاووس باغ

تاب ده لالهٔ لعلی چراغ

جام گر نرگس زرین ایاغ

نور فشان گر چه بسوزی به داغ

کسب کن این قاعده را از چراغ

دیده شکیبد ز تماشای باغ

بی گل و نسرین بسر آرد دماغ

مجلس ما تیره تر است از دماغ

نیست بگنجی نه روا شب چراغ

گرنه خلیل از تو پذیرد فراغ

کلفت آتشکده یابد زداغ

گاه فروشم بسلم عطر باغ

گه شکنم بوی سمن در دماغ

دود چراغش چکند در دماغ

انجمنی کو بودش شبچراغ

گر همه طوبی بنشانم بباغ

یا همه نشتر شکنم در دماغ

سایه نیفکنده بر این چار باغ

سایه فکن بر یر طاووس زاغ

نغمه بلبل چمن آرای باغ

گل به تبسم طلبد صوت زاغ

نغمه گشای چمنت صوت زاغ

عطسه زن بوی گلت هر دماغ

لیک به دل‌تیره چه سازد چراغ

خور نبرد تیرگی از پر زاغ

عنصر بادیش همه در دماغ

خاک ز نقش سم او سنگداغ

حسرت زرهای توام کرده داغ

ساخته روشن طمعم را چراغ

تا نکند مرغ، غلط، راه باغ

هر طرف افروخته گل صد چراغ

سرمه‌کش چشم سیه مست داغ

رنگرز جامة طفلان باغ

در حرم غنچه فروزد چراغ

در لگن لاله نهد شمع داغ

پردهٔ شب باز به پیش چراغ

شعبده انگیز بود در دماغ

معتکفان حجرات دماغ

انجمن آرا، چو فروزان چراغ