سفره پی مایده ترتیب داد

جانب آن طایفه برد و گشاد

هرکسی از بهر مرادی چو باد

رو به سوی تربت حاتم نهاد

چشم چو بر سوی عمودش گشاد

قاضی کیرنگ به تنبان نهاد

وان دگری برد خرش را چو باد

جانب بازار و به دلال داد

مرد فرشته وش نیک اعتقاد

گوش صداقت چو به حرفش نهاد،

گشته‌ای از تیغ به تسبیح شاد

سبحه و تیغت که گرفته و که داد؟

کس خبر از کعبه جودم نداد

راه به بتخانه بخلم فتاد

بر قفسش تیغ چو روزن گشاد

مرغ دلش در قدم بت فتاد

زان که دهد زاده خود را به باد

حامله چون پیشتر از وعده زاد

گشت چو تاریکی آن شب زیاد

همچو جرس لرزه به دلها فتاد

گرم تکاپوی وصول مراد

ذره و خور، رخت به صحرا نهاد

نیستی و هستی خود را ز یاد

جمله رها کردی [و] گشتی جماد

بانی این بلده جنت نهاد

رشک ده روضه ذات العماد

گر ز طلب روی نتابد مرید

عاقبت الامر بیابد مراد

تن به سبک روحی و تسلیم داد

دل به جگر خواری و زاری نهاد

آنکه به تشبیه کند اعتقاد

هست پرستار خودش در نهاد

یعنی اندر وقت مردن از وداد

رو به رویش زاده زهرا نهاد

چند بباید زدن از داد، داد

دادرس آمد که دهد داد، داد

دکمه علمی که طبیعت گشود

بر همه شاگرد و تو شد اوستاد

کس نشناسد دل آزاده را

[...]

رفت که یک باره دهد دل به باد

یادِ اُلوهّیتِ خویش اوفتاد

گویی چسبیده ز شَهد زیاد

لب به لبِ آن پسرِ حور زاد