تا به ‌سلامت ‌به حِلّه ‌آمد سَلْمیٰ

خُلد شد از خرّمی چو جنّت ماوی

آب گرفت از لبش حلاوت کوثر

خاک ‌گرفت از رخش طراوت طوبی

باد چو بر زلف او وزید جهان را

[...]

رطل گران کن که روی در طرب آورد

شاه قزل ارسلان سپهر معالی

الی سامع الاصوات مع بعد المسری

شکوت الّذی القاه من الم الذکری‌

فیا لیت شعری و الامانی کثیرة

أ یشعر بی من بت ارعی له الشعری‌

یار از غم من خبر ندارد گویی

[...]

گر باد گری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

چون نبود خویش را دیانت و تقوی

قطع رحم بهتر از مودت قربی

چون نبود خویش را دیانت و تقوی

قطع رحم بهتر از مودت قربی

گفت به من محتسب که توبه کن از می

پیر شدی توبه بعد از این نکنی کی

گفتمش آری من و تو هر دو به یک بار

توبه کنیم ار موافقت کنی از می

باک نباشد ز عهده هم به در آییم

[...]

روی مخوانش که می چکد عرق از وی

برگِ گل است آن نشسته بر ورقش خَوی

هر که چنین صورتی بدید محال است

کاتشِ تشویش بر دلش ننهد کی

هیأتِ شیرینش ار مطالعه کردی

[...]

باده ی گلگون مرا و طلعت سلمی

شربت کوثر ترا و جنّت اعلی

صحبت شیرین طلب نه حشمت خسرو

مهر نگارین کزین نه ملکت کسری

دیو بود طالب نگین سلیمان

[...]

خیز که شب رفت و صبح کرد تجلّی

بزم برآرای همچو جنّت اعلی

روضه مینو ست یا مدینه شیراز

نکهت خلد است یا هوای مصلّی

باغ سبق برده از حظیره فردوس

[...]

در هستیِ خویش گر بمانی جزوی

خود را همه جا نظر کنی کُلّ گردی

از فکر جهان و قید و اندیشهٔ او

چون شیشهٔ آرزو شکستی رستی

چهرهٔ هندو و روی ترک چرا شد

همچو دل دوزخی و روی بهشتی

از چه سعید اوفتاد و از چه شقی شد

زاهد محرابی و کشیش کنشتی

چیست خلاف اندر آفرینش عالم

چون همه را دایه و مشاطه توگشتی

بزم رنود ار نداشت زمرمه نی

بود بمسجد اگر تهاجم لاشی

امروز آن کر و فر دگرگون شد هی

هرچه بگوئی کم است مجلس بی می

ای که فرو رفته ببحر تمنی

گاه بصورت چمی وگاه بمعنی

بشکن و بفکن هرآنچه اسفل و اعلی

خواهی اگر رستگی به نشئه اخری

عقبی بیروی تو بذلت دنیا

دنیا بارای تو بعزت عقبی

حکم تو صورت جدا کند زهیولی

با تو زمین نجف زگردون اعلی

سنبلت افشان چو سنبله که به ناهید

شعر تو پیچان چو ذو ذنب که بشعری

گویا گردد زگفتگوی تو اخرس

بینا گردد ز رنگ و بوی تو اعمی