ای به رخت خط چو شب به دورهٔ خورشید

خال به تابان مهت چو بیم بر امید

حسن تو رخشان سهیل نعمت جاوید

رفته قمر گرد راهت از پی تعویذ

غیر پرندی تنت به جامهٔ اطلس

روح روان را کسی ندید ملبّس

گلشن بی تو بتر ز تافته محبس

گلخن با تو به از بنای مقرنس

ای ارم خانه‌سوز و طوبی غازی

شور حقیقی و فتنه‌ساز مجازی

نی چو تو رضوان رخ از صبایح رازی

نی چو تو غلمان بر از بتان طرازی

خط تو ترسا پسر به نسخ تماثیل

کرده ز عنبر رقم بر آینه انجیل

زلف چلیپات گویی از پی تقبیل

دست و گریبان مریم است و عزازیل

ای زده ز افسونگری هلال به وسمه

کف تو اندر خضاب چون به شفق مه

موی ترا از شمیم غالیه لطمه

جسم ترا از نسیم لخلخه صدمه

پیکر مجنون ز پوست داشت گر اکنون

ساخته ما را ز پوست عشق تو بیرون

ای خرد از خال توست خیمه به هامون

وز خم مویت به دام اگر چه فلاطون

دید خلیل ار به بت رخ تو دلارام

عزت عزی نمود و حرمت اصنام

آزر اگر کرد نقش روی ترا وام

بست حرم بهر طوف بتکده احرام

میری کاقبال او چو رانده یزک را

گرفته (کذا) روی سماک و پشت سمک را

گرچه شمارد به هوش ز انجم تک را

لیک نداند ز جود از صد یک را

آنکه ز کیهان بروبد از نیت نیک

وز قلمش شد بدل به بزم معاریک

یافته از مسندش نظام ممالیک

ملجأ ترک است و صدر و صاحب تاجیک