گلی کشتم باین الوند دامان

آوش از دیده دادم صبح و شامان

چو روج آیو که بویش وا من آیو

برد بادش سر و سامان بسامان

برِ شاپور شد بی‌صبر و سامان

به قامت چون سهی سروی خرامان

که رسمی بود کآن صحرا خرامان

به صید آیند بر رسم غلامان

قبا در بسته بر شکل غلامان

همی شد دِه به دِه سامان به سامان

تن تنها ز نزدیک غلامان

سوی آن مرغ‌زار آمد خرامان

بساط شه ز یغمایی غلامان

چو باغی پر سهی سرو خرامان

شنیدستم که در زنجیر عامان

یکی بوده‌ست ازین آشفته‌نامان

سوی دیوار قصر آمد خرامان

زمین بوسید شه را چون غلامان

برون آمد سوی شیرین خرامان

نکرد آگه کسی را از غلامان

ملک فرمود تا یکسر غلامان

برون رفتند چون کبک خرامان

گشاده سر کنیزان و غلامان

چو سروی در میان شیرین خرامان

چو جوزا در کمر دست غلامان

ببالا هر یکی سروی خرامان

تو شاگرد منی بنشین به سامان

بپرس از من که احسان چیست و ایمان

کله بر ماه چون سرو خرامان

کمر بستند بر خوی غلامان

مرا آن به که بر شکل غلامان

همه آفاق میگردم خرامان

بآخر خویشتن را چون غلامان

قبا در بست و شد سرو خرامان

بدل گفتا نبود این هیچ سامان

که بیرون آمدم شبه غلامان

شدند اندر رکاب وی خرامان

ز خویشان و ندیمان وغلامان

ز هر شاه آمدم هر دم خرامان

چو سوری سرخ روی و زر به دامان

نگون پشتی ولیکن کژ خرامان

مهی در سلخ و نامش ماه سامان