ز فرمان تو خشنودیت جستم

چنین آزاد مردی را ببستم

کنون امید در کار تو بستم

مگر گیری درین آسیب دستم

ترا از بهر رامین می پرستم

که دل در مهر آن بی مهر بستم

کنون از پشت رخش کین بجستم

به خنگ مهربانی برنشستم

کنون اینجا که هستم تندرستم

ز ویسه شادم و از باده مستم

ببوسیدی دلیری هر دو دستم

ز بس که گردن گردان شکستم

به آب صابری دل را بشستم

به کام خویش جفت نیک جستم

کنون بند بلا بر هم شکستم

وزآن زندان بدروزی بجستم

چو بازرگان به دریا در نشستم

ز دریا گوهر شهوار جستم

نه تو مستی که من نادان و مستم

که بر باد تو در دریا نشستم

کنون از شورش دریا برستم

دل از اومید بیهوده بشستم

گناه دی بشد با دی ز دستم

تو فردا بین که مهرت چون پرستم

دل اندر مهر آن بت روی بستم

همی گفتم ز مهر ویس رستم

ز بیرون گر به رامش می‌نشستم

نهانی بر فراقت می‌گرستم

وفا زان بیش چون باشد که جستم

چه دارم زان وفا جستن به دستم

بدادم دل به نادانی ز دستم

کنون از بیدلی گویی که مستم

سزد گر من به بد روزی نشستم

که گفتار زنان را کام بستم

ز جود تو همیشه شاد و مستم

تو گویی کیمیا آمد به دستم

مو آن دل‌دادهٔ یکتا پرستم

که جام شرک و خود‌بینی شکستم

منم طاهر که در بزم محبت

محمد را کمینه چاکرستم

اگر دین دارم و گر بت‌پرستم

بیامرزم به هر نوعی که هستم