چه اندر هجر دیدار خیالت

چه از من رفته آن روز وصالت

ز اقبال تو شاها گفت خواهم

یکی مشروح دستی با دلالت

من آن عدلم درین معنی به گفتار

که در گیتی بخوانندم عدالت

مرا یاقوت خاتم سرخ روی است

[...]

چرا ننْهم؟ نهم دل بر خیالت

چرا ندْهم؟ دهم جان در وصالت

بپویم بو که درگُنجم به کویت

بجویم بو که دریابم جمالت

کمالت عاجزم کرد و عجب نیست

[...]

اگر تکوین به آلت شد حوالت

چه آلت بود در تکوین آلت

مزن چندین گره بر زلف و خالت

زکاتی دِه قضاگردانِ مالت

چنان خور کز ضرورت‌های حالت

حرام دیگران باشد حلالت

همان بازی کنم با زلف و خالت

که با من می‌کند هر شب خیالت

بر آن کس دوستی باشد حلالت

که خواهد بیشی اندر جاه و مالت

سخن تا چند گویم با خیالت‌؟

برون رانم جنیبت با جمالت‌؟

سخن چون شد به معصومان حوالت

ملک پرسیدش از تاج رسالت

چو بدر انجمن گردد هلالت

بر افروزند انجم را جمالت

رهم بنمای تا درّ وصالت

بدست آرم ز دریای جلالت

چو در دین حاصل آمد این کمالت

سخن گفتن کنون باشد حلالت

وگر قسمیست فکرت یا خیالت

وگر چیزیست ممکن یا محالت

بیان کردم کنون سحر حلالت

کزین سحرست جاویدان کمالت

اگر بر تو نخواهد گشت حالت

نخواهد بود عمرت جز وبالت

اگر در عشق می‌باید کمالت

بباید گشت دایم در سه حالت

بلطفت می‌کنم این را حوالت

نگه دارش خدایا از بطالت

بپرسیدش که هین چون بود حالت

که می‌کردند ز من ربک سؤالت

نهٔ خورشید و گرهست این کمالت

چو در گردی پدید آید زوالت