الا تا در جهان کون و فسادست

وزیشان خاک مبدا و معادست

نه ابرست آن تو گفتی تند بادست

کجا در کوه خاکستر فتاده‌ست

خدای آسمان هر چند رادست

همه چیزی به یک بنده نداده‌ست

حمیدالدین ، در انواع محامد

که از مادر نظیر تو نزادست

ره آزادگی خلقت نمودست

در فرزانگی طبعت گشادست

تویی گردون فراز دهر و در دهر

[...]

رخت مه را رخ و فرزین نهادست

لبت بیجاده را صد ضربه دادست

چو رویت کی بود آن مه که هر مه

سه روز از مرکب خوبی پیادست

کجا دیدست بیجاده چنان خال

[...]

تو آن فرزانهٔ آزاد مردی

که آزادی ز مادر با تو زادست

دلت گر یک زمان در بند ما شد

به ما بر دست فرمانت گشادست

اگر بی‌تو نشستی بود ما را

[...]

هر آن قوّت که نقد هر نهادست

به پیش زور دست عشق بادست

یقین میدان که بس مشکل فتادست

که گر بستند پایم دل گشادست

وگر بگذاردت کارت فتادست

که صاعی خفیه در بارت نهادست

مرا در سینه کاری اوفتادست

ولیکن بر تو آن کارم گشادست

جهانا کیست کز جَور تو شادست

همه جَور تو و دَور تو بادست

طریق تاجداری عقل و دادست

ترا حاصل بدست از جمله بادست

حیات ای دوست تو بر تو فتادست

بهر تویی درون نوعی نهادست

که ما را کار با این اوفتادست

چه جوهر چه خزانه جمله بادست

بهشت آدم به دو گندم بدادست

تو هم بفروش اگر کارت فتادست

ازین کافر که ما را در نهادست

مسلمان در جهان کمتر فتادست

ترا در راه چندان تفت و بادست

که پیل از وی به گردن برفتادست

ز جوشن دادنش در دست بادست

که آن جوشن به ماهی نیز دادست

جهانا کیست کز دور تو شادست

همه دور تو با جور تو بادست

جهان پر شیشه بر هم نهادست

اگر سنگی زنی بر تو فتادست