نهٔ سندان و گر سندان و پتکی

چو مرگ آید برهواری بلنگی

بهم گرد آمده مشتی رگ و پی

که می‌ریزد گهی خلط و گهی خوی

یکی پرسید از آن مجنون معنی

که کیست این خلق و چیست این کار دنیی

دریغا رنج برد ما بدنیی

غم بسیار و آنرا حاصلی نی

قناعت کن بآبی و بنانی

حساب خود چه گیری باز یابی

مرا تا زندهام تو پادشاهی

مگر مرگم دهد از تو جدایی

همه شب فاخته میگفت یاحی

من از سر شاخ طوبی دورتاکی

دمی بر بانگ چنگ و ناله نی

سراسر کن قدح، در ده پیاپی

مکن، با من نشین گر هوش دای

که بر چشمت نهم گر گوش داری

چو بادی رفت خواهم بامدادی

که گل آسان تواند بردباری

که گر مویی ز هستی بازداری

جهانی بت پرستی باز دادی

کنی نفی وجود جمله اشیاء

ندانی هیچ غیر از حق تعالی

اگر عادل شوی بر راه باشی

که در ملکش بود چه دادخواهی

بود عارف به ذات حق تعالی

بداند مظهر روح خدا را

در او بینی حقیقت نور معنی

برون آئی ز فکر و کذب و دعوی

نباشد عارف و معروف جز وی

زهی دولت اگر بردی به او پی

نسب ز آدم بود او را بمعنی

بصورت می‌کند خود جمله دعوی

نسب گر منقطع گردد ز معنی

بصورت او نماند جز که دعوی

ز روح او روح می‌یابد پیاپی

پس آنگه عقل راحت یابد از وی

تو عاقل آن کسی را دان که عقبی

گزیند بر نعیم و ملک دنیا