بدان مژگان که چون بر هم زند نیش

کند زخمش دل هاروت را ریش

عقیقت گر خورد خونم ازین بیش

به مروارید دندانش کنم ریش

گه آوردی فروزان شمع در پیش

درو دیدی و در حال دل خویش

شهنشه کوچ کرد از منزل خویش

گرفته راه دارالملک در پیش

مهی خورشید با خوبیش درویش

گلی از صد بهارش مملکت بیش

سیاه مطبخی را گو میندیش

که داری آسیایی نیز در پیش

حساب نسیه‌های کژ میندیش

چو زان حلوای نقد آن مرد درویش

بدین نزدیکی‌ات آیینه در پیش

فلک چه بود بدان دوری میندیش

نشاندی ماه را گفتی میندیش

که روزی هست هر کس را چنین پیش

و گر در چاه یابی پایه خویش

سعادت‌نامه‌ یوسف بنه پیش

بدان آیین که دید آن زخم را ریش

همانجا دشنه‌ای زد بر تن خویش

نموده انبیا را قبله خویش

به تفضیل امانت رفته در پیش

چو کرم قز شدم از کرده خویش

به ریشم بخشم ار برگی کنم ریش

تحمل بین که بینم هندوی خویش

چو ترکانش جنیبت می‌کشم پیش

سر خود همچنان بر گردن خویش

سرافکنده فکنده هر دو در پیش

چه حلوا کرده‌ای در جوش این جیش

که هر کاو می‌خورد می‌گوید العیش

چنین دادم جواب حاسد خویش

که نعمت‌خواره را کفران میندیش

شهادت یافت از زخم بداندیش

که باداش آن جهان پاداش ازین بیش