چو «کرن» از ردهٔ بخت پریشان

حمایت جوی بود از سوی ایشان

چو باد تند زد ناگه بر ایشان

همه جمعیت خس شد پریشان

قوی شد زین گمان دلهای ایشان

که مانا جمع دشمن شد پریشان

پریشان باد هر کو خاطری را

ز فعل خویشتن دارد پریشان

اگر بازی ز صیدی برکند پر

پدید آرد قضا در هر پریش آن

گروهی را که ایذا گشت عادت

[...]

مگو غیب کسان ور زانکه ایشان

کنندت عیب کمتر شو پریشان

میان بزمگه گلها پریشان

عنا دل نوحه گر بر حال ایشان

دلم میگردد از گفتن پریشان

ولی چون بنگری هریک از ایشان

کجا گردد تو را خاطر پریشان

که من باشم یکی دیگر ازیشان

چو زلف دلبران دایم پریشان

غم بیگانه و اندوه خویشان

که رسم این بود اندر دین ایشان

که می بودند بر آیین پیشان

چو خسرو این سخن بشنید ازیشان

به کار خود به غایت شد پریشان

نه از بیگانه روزی نی زخویشان

مگردا، خاطر جمعت پریشان

دل شیرین ازین بودی پریشان

که از وی دور بودی شیر میشان

چنان شد مرگ، کز بخت پریشان

نمی یارست گشتن گرد ایشان

مگرد از کشتن خسرو پریشان

ببین یک یک همه احوال پیشان

سخن را مابقی اینست کایشان

نباشند این زمان خاطر پریشان

خوشا ایام وصل مهرکیشان

کجا رفتند ایشان ، یاد از ایشان

چو زندان دخمهٔ زردشت کیشان

کهن سردابهٔ دیر کشیشان

چو دارم نسبتی من هم به ایشان

نمودم یاد آن جمع پریشان

مپرس از دوری من حال خویشان

خبر دارم من از احوال ایشان