چنان کن از تفکر عقل و تمییز

که در عالم یکی بینی همه چیز

گرت در جام خود خونیست برخیز

ز چشم خون‌فشان بر خاک ما ریز

چو اصلش بی نهایت بود او نیز

وجود بی نهایت خواست یک چیز

چو سنگت میزند اعدای ناچیز

بزن هم سنگ دل هم سنگ را نیز

چو جان در آستینش شد دلاویز

علم زد عشق او چون آتش تیز

گلی تو او لبی دارد شکر ریز

تو بیماری بشکّر گل درآمیز

چونوشد نوبت روز دلاویز

برآمد نعرهٔ مرغان شب خیز

وگر گویم که بر بام آی و برخیز

برافروزی و چون آتش شوی تیز

گهی باشد دو بادامت شکر خیز

گهی گردد دو گلبرگت عرق ریز

که دید آخر چنین چشمی فسون خیز

که دست غمزه بگشاید بخونریز

هزاران اشک خون آلود نوخیز

فرو بارید از مژگان سرتیز

بگل گفت ای دو یاقوتت شکرریز

ز مخموری دو بادامت سحرخیز

بمهر من نیابی جز شکر چیز

بمهر درج من منگرد گر نیز

نه چندان یافتند آن قوم هر چیز

که حاجتشان بود هرگز دگر نیز

چه سازم دم ببندم از همه چیز

اگر صبح امیدم دم دهد نیز

بصد سستی فرو آمد ز شبدیز

خروشان گشته چون مرغان شب خیز

چو روشن گشت روز آن شاه شب خیز

ندید از تیره بختی گرد شبدیز

چو هر یک مست افتادند، برخیز

بران مستان شبیخون آر و خون ریز

بزودی نزد خسرو شد که هین خیز

بخواری خون مستان بر زمین ریز

ز دست افتاده‌ام‌، از جای برخیز

مرا زین شهر بگریزان و بگریز