نه دیده پیکر آن نحس دیدی

نه گوش آواز شست او شنیدی

به هرکس تیر جادویش رسیدی

شدی مار و به زخم اندر خزیدی

مخور غم ز آنچه دیدی و شنیدی

طلسمی بود جادویی که دیدی

دلش گفتا چرا در خون طپیدی

نخواهد بود حرفی کان شنیدی

کسی کو تا در قصرش رسیدی

چو برگ باد از دم پریدی

نسیم ناز از هر جا وزیدی

کرشمه رست او عشوه دمیدی

به هر قفلی که انگشتش رسیدی

شدی آن قفل را پیدا کلیدی

بسا محفل بسا مجلس که دیدی

بسا کز جام عشرت می کشیدی

بجز نیکی و احسان‌ها چه دیدی

که چون دیوانگان از او رمیدی؟

اگر فرهادش اندر خواب دیدی

قلم بر دفتر شیرین کشیدی

گرش یک قطره در ساغر چکیدی

سرود عیش بر گردون کشیدی

چو ناکام ای سپهسالار ایران

به عقبی رخت از دنیا کشیدی

اموردیگران فرصت ندادت

به فکر کار خویش اکنون فتیدی

ز نار و جنت آنچت گفته بودند

[...]

چه بد کردم که مهر از من بریدی

نمی دانم بدی از من چه دیدی؟

پشیمان می شوی روزی دو صد بار

که در دنبال فایز می دویدی

الا ای آسمان از من چه دیدی؟

که از کین یار من از من بریدی؟

دو هفته بود وصل یار فایز

تو عمری انتقام از من کشیدی

ندای علم الاسما شنیدی

جلال آدم مسجود دیدی

مگر با سروقَدّان آرمیدی

که پیوند از تُهی‌دستان بریدی

تو این آخوند و ملّا آفریدی

تو تویِ چُرتِ ما مردم دویدی

چرا هر جا که دابی زشت دیدی

برای ما مسلمانان گُزیدی؟

اگر قائم مقام این نامه دیدی

جلایرنامۀ خود را دریدی

به هر سنگی که نقش عشق دیدی

ز هر خاکی که بوی خون شنیدی