اگر فرهادش اندر خواب دیدی

قلم بر دفتر شیرین کشیدی

گرش یک قطره در ساغر چکیدی

سرود عیش بر گردون کشیدی

چو ناکام ای سپهسالار ایران

به عقبی رخت از دنیا کشیدی

اموردیگران فرصت ندادت

به فکر کار خویش اکنون فتیدی

ز نار و جنت آنچت گفته بودند

[...]

چه بد کردم که مهر از من بریدی

نمی دانم بدی از من چه دیدی؟

پشیمان می شوی روزی دو صد بار

که در دنبال فایز می دویدی

الا ای آسمان از من چه دیدی؟

که از کین یار من از من بریدی؟

دو هفته بود وصل یار فایز

تو عمری انتقام از من کشیدی

ندای علم الاسما شنیدی

جلال آدم مسجود دیدی

مگر با سروِ قدّان آرمیدی

که پیوند از تُهی دستان بریدی

تو این آخوند و ملّا آفریدی

تو تویِ چُرتِ ما مردم دویدی

چرا هر جا که دابی زشت دیدی

برای ما مسلمانان گُزیدی

اگر قائم مقام این نامه دیدی

جلایرنامۀ خود را دریدی

بهر سنگی که نقش عشق دیدی

ز هر خاکی که بوی خون شنیدی

بزحمت، خویش را هر سو کشیدی

وزان بار گران، هر دم خمیدی