به هر جا در رهش و همی رسیدی

بخواندی حرزی و بر خود دمیدی

اگر پروانه وش مرغی پریدی

جز آتش منزل دیگر ندیدی

به چشم از بوته خاری رسیدی

تل خاکستری بود از شهیدی

در آن وادی که گل ز آتش دمیدی

زبان طعنه بر آتش کشیدی

گر از ضعفش نفس بر خود دمیدی

دگر خود را بجای خود ندیدی

دلش از بسکه سوز سینه دیدی

کبابی شد کزو روغن چکیدی

اگر دستش به پیراهن رسیدی

بسان غنچه اش صد جا دریدی

وجود نازکش چون تب کشیدی

عرق همچون گل از رویش چکیدی

چو ماندی از پریدن میدویدی

به ره چون مرغ بسمل می طپیدی

دلا در عاشقی برگو چه دیدی

که درد عشق را برجان خریدی

بصحرای طلب عمری برفتی

نشان کو گر بمطلوبت رسیدی

چو دلبر دیده جانا نگوئی

[...]

اگر یعقوب ازو بویی شنیدی

چو گل پیراهن یوسف دریدی

بدل شد زین سیاهی و سفیدی

شب عیشم بروز ناامیدی

دروگر قطره شیری چکیدی

روان تا منزل شیرین دویدی

چو سگ هر چند دنبالش دویدی

ازو چون آهوی وحشی رمیدی

درو یک قطره باران گر چکیدی

همان دم از گلش صد گل دمیدی

ز بهر کام دل عمری دویدی

بجز ناکامی و حسرت چه دیدی؟

بچشم خویشتن صد عیب دیدی

بگوش خویش صد غیبت شنیدی

بشب های دراز ناامیدی

که در وی نیست امید سفیدی

ز مکتب هر زمان بیرون دویدی

فغان از درد محرومی کشیدی

شبی دارم سیاه از ناامیدی

بده از صبح وصلت رو سفیدی