اگر پروانه وش مرغی پریدی

جز آتش منزل دیگر ندیدی

به چشم از بوته خاری رسیدی

تل خاکستری بود از شهیدی

در آن وادی که گل ز آتش دمیدی

زبان طعنه بر آتش کشیدی

گر از ضعفش نفس بر خود دمیدی

دگر خود را بجای خود ندیدی

دلش از بسکه سوز سینه دیدی

کبابی شد کزو روغن چکیدی

اگر دستش به پیراهن رسیدی

بسان غنچه اش صد جا دریدی

وجود نازکش چون تب کشیدی

عرق همچون گل از رویش چکیدی

چو ماندی از پریدن میدویدی

به ره چون مرغ بسمل می طپیدی

دلا در عاشقی برگو چه دیدی

که درد عشق را برجان خریدی

بصحرای طلب عمری برفتی

نشان کو گر بمطلوبت رسیدی

چو دلبر دیده جانا نگوئی

[...]

ز مکتب هر زمان بیرون دویدی

فغان از درد محرومی کشیدی

شبی دارم سیاه از ناامیدی

بده از صبح وصلت رو سفیدی

اگر مژگان کس بر هم رسیدی

به سد فرسنگ از آن جنبش رمیدی

فغان زین تیره شام ناامیدی

که در وی نیست امید سفیدی

اگر رنج قفس در خواب دیدی

چو بوتیمار سر در پر کشیدی

اگر مرغی به شاخش آرمیدی

گشادی سایه‌اش بال و پریدی

به خرم لاله زاری چون رسیدی

ستادی لختی و جامی کشیدی

به یک تلخی که از شیرین چشیدی

به درد خود ز شکر چاره دیدی

نه آن شیرین بود شیرین که دیدی

که گر کوه بلا دیدی کشیدی

مرا خود یک نظر افزون ندیدی

چسان این صورت دلکش کشیدی

ز صورت های بی معنی رمیدی

چنان دیدی که در معنی رسیدی