صبا هرگه که رخسارش بدیدی

بخواندی آیتی بروی دمیدی

براه گرم بغداد این سلمان

در آن حالت که از جان می بریدی

نبودش گوییا شعر پدر یاد

که آنرا خواندی و بر خود دمیدی

ز پابوس سران دامن کشیدی

بدین دولت مگر دامن رسیدی

به هر آهی که از دل برکشیدی

کسان بوی کباب دل شنیدی

به هر جا قصه حسنش رسیدی

شدی مفتون او هر کس شنیدی

بود هر روز را رو در سپیدی

بجز روز سیاه ناامیدی

هماندم تازه شاخی بردمیدی

که با قدش برابر سر کشیدی

به زاری هر که را دامن کشیدی

به بیزاری گریبانش دریدی

بر آن ساعد که گر بر وی رسیدی

حریر خلد ازان آزار دیدی

در آن مجمع غلامی را که دیدی

ز اهل مصر وصف او شنیدی

به هر روزی که صبح نو دمیدی

به دوشش خلعتی از نو کشیدی

به هر چیزش کز اینها میل دیدی

روان چون جان خود پیشش کشیدی

گهی از لاله زارش لاله چیدی

گهی از گلستانش گل چریدی

به سنگ ار صورت مرغی کشیدی

سبک سنگ گران از جا پریدی

بلی نبود درین ره ناامیدی

سیاهی را بود رو در سپیدی

درش بسته به قفل ناامیدی

ندیده غره صبحش سفیدی

ز هر چیزی کزو بویی شنیدی

به بوی او ز جان آهی کشیدی

چو ماتمدار گشت از ناامیدی

چرا رفت از سیاهی در سفیدی

ز هر کس قصه یوسف شنیدی

به پایش گنج سیم و زر کشیدی

اگر گردش نه پا زو پس کشیدی

به گردش باد صرصر کی رسیدی