ندیدی کار اینجا و ندیدی

تو او را زانکه درخود آرمیدی

وصال این است ای دل جان تو دیدی

در اینجاگه بکام دل رسیدی

چو از جان آگهی از حق رسیدی

تو حقی این یقین مطلق بدیدی

تو در کون و مکان امروز دیدی

ابا دلدار در گفت و شنیدی

چو این اندیشه در دل آوریدی

کنون اینجا مکافاتش شنیدی

اگر ابلیس از خود آن بدیدی

کجا هرگز بدین پایه رسیدی

حقیقت وصل هست و اصل دیدی

ابا صورت بکام دل رسیدی

تو اکنون واقفی در هر چه دیدی

کمال خویش دیدی در رسیدی

تو بود خود یقین از بود دیدی

کنون در مرکز اصلی رسیدی

ز خود گفتیّ و از خود بشنویدی

جمال خویش را هم خود بدیدی

ترا عین العیان با تست دیدی

در اینجاگه بمنزل در رسیدی

چه بد کردم؟ چه شد؟ از من چه دیدی؟

که ناگه دامن از من درکشیدی

چه افتادت که از من برشکستی؟

چرا یکبارگی از من رمیدی؟

به هر تردامنی رخ می‌نمایی

[...]

چه کردم؟ دلبرا، از من چه دیدی؟

که کلی از من مسکین رمیدی

چه افتادت که از من سیر گشتی؟

چرا یک بارگی از من بریدی؟

من از عشقت گریبان چاک کردم

[...]

مرا چون ناف بر مستی بریدی

ز من چه ساقیا دامن کشیدی

چنین عشقی پدید آری به هر دم

پدیدآرنده چون ناپدیدی

دهل پیدا دهلزن چون است پنهان

[...]

از این تنگین قفس جانا پریدی

وزین زندان طراران رهیدی

ز روی آینه گل دور کردی

در آیینه بدیدی آنچ دیدی

خبرها می‌شنیدی زیر و بالا

[...]

دگرباره شه ساقی رسیدی

مرا در حلقه مستان کشیدی

دگرباره شکستی توبه‌ها را

به جامی پرده‌ها را بردریدی

دگربار ای خیال فتنه انگیز

[...]

ز مصرش بوی پیراهن شنیدی

چرا در چاه کنعانش ندیدی؟!

رقم بر خود به نادانی کشیدی

که نادان را به صحبت برگزیدی

به هر سوی که ابری سر کشیدی

چو ابراز دیده بارانش چکیدی

بسی می کرد زینسان نا امیدی

که ناگه از افق بر زد سپیدی