درین ره چون تواند کس دویدن؟

که باشد مرغ را بیم از پریدن

ز حیرت مانده آهو از رمیدن

فرامش گشته مرغان را پریدن

فلک چون صید وحشی در رمیدن

زمین چون مرغ بسمل در تپیدن

ز ضعف لاغری ماند از دویدن

چو نبض مرده افتاد از جهیدن

مکن منع تماشایی ز دیدن

که این گل کم نمی گردد به دیدن

کسی چون چشم بردارد ز رویی

که مانع شد عرق را از چکیدن

تو چون در جلوه آیی، سرو و گل را

[...]

ز خود رفته‌ست شاخ از گل دمیدن

بلی، بی‌هوشی آرد خون‌کشیدن

ز شوخی، سبزه‌اش پیش از دمیدن

نیاساید ز مشق قد کشیدن

دمادم چشمه از ماهی تپیدن

کند چون چشم، انداز پریدن

خدا چون خود نیارد آفریدن

تو مثل خود کنی در دم کشیدن

چو شد نزدیک از آن افسون دمیدن

هلاک مرغ دام از بس طپیدن

ندارد پیل تاب تب کشیدن

نه در عشق آدمیزاد آرمیدن

هلال ابرسان ان در دمیدن

ز دیده شد نها ن در عین دیدن

نخست آید بدل پیک شنیدن

کشد آنگه شنیدن سوی دیدن

بصیرت را چو دیدن حاصل آید

رسیدن را رسد وقت رسیدن

رسیدن چون شود حاصل روانرا

[...]

چو آهم، سبزه گرم قد کشیدن

چو اشکم، غنچه گل در چکیدن

به صحرا آهوان وقت رسیدن

ازو گیرند سرمشق دویدن

چنان گرم اند در منزل بریدن

کزین رفتن ندارند آرمیدن

چه می خواهند از این محمل کشیدن

چه می جویند از این منزل بریدن

خدایا راست گویم فتنة از تست

ولی از ترس نتوانم چغیدن

لب و دندان ترکان خطا را

به این خوبی نبایست آفریدن

که از دست لب و دندان ایشان

[...]

دو اسبه کرد آغاز دویدن

چو وحشی آهوان گاه رمیدن

نفس را چاق کردم از دویدن

دلم گردید فارغ از طپیدن