در آن مینوی میناگون چمیدند

فلک را رشته در مینا کشیدند

پرستاران برِ شیرین دویدند

بگفتند آن چه از کهبد شنیدند

بسی چون سایه دنبالش دویدند

ز سایه در گذر گردش ندیدند

سپه چون پاسخ بانو شنیدند

به از فرمانبری کاری ندیدند

عمل‌داران برابر می‌دویدند

زر و دیبا به خدمت می‌کشیدند

دو مرواریدش از مینا بریدند

به جای رشته در سوزن کشیدند

ز هر سو لشگری نو می‌رسیدند

به گرد هر دو صف برمی‌کشیدند

چو در بازی‌گه میدان رسیدند

پریرویان ز شادی می‌پریدند

دگر روز آستان‌بوسان دویدند

به درگاه ملک صف برکشیدند

به هندی‌تیغ هر کس را که دیدند

سرش چون طرهٔ هندو بریدند

طرف‌داران که صف در صف کشیدند

ز هیبت پشت پای خویش دیدند

چو شاه آمد نگهبانان دویدند

زر افشاندند و دیباها کشیدند

به هر گنجینه‌ای یک یک رسیدند

متاعی را که ظاهر بود دیدند

تو آن سنگین دلان را بین که دیدند

به تایید الهی نگرویدند

تمام انبیا این عز ندیدند

ز تو گفتند کل وز تو شنیدند

چو اصحاب اندر آن مشهد رسیدند

فرو برده یکی خاکش بدیدند

بسی رفتند و گفتند و شنیدند

که تا هر دو بدریائی رسیدند

چو بیکاران آن کشتیم دیدند

بشهوة جمله مهر من گزیدند

شه و لشکر چو گفتارش شنیدند

کرامات و مقاماتش بدیدند

شدند آخر بسی منزل بریدند

دران ده سوی آن منزل رسیدند