حقیقت گفتن و وعد و وعیدست

ولی اسرارشان هر کس ندیدست

حقیقت هر چهار از دید دیدست

مر این اسرارها از من شنیدست

سخن جان گفت و چندی دل شنیدست

ولیکن دل حقیقت آن ندیدست

حقیقت اندر اینجا دید دیدست

عیان چون یار در گفت و شنیدست

بُتِ ما جان جان اینجا بدیدست

ابا او در عیان گفت و شنیدست

به بیرون هیچکس او را ندیدست

اگرچه با همه گفت و شنیدست

فروماندست عقل و ناپدیدست

حقیقت عشق در گفت وشنیدست

ولیکن عقل در اعیانِ دیدست

حقیقت درهمه گفت و شنیدست

حجابت از میان صورت بدیدست

که اندر گفتن از تو در شنیدست

ز سر تا پای دیدست آنچه دیدست

ابا تست او که در گفت و شنیدست

چه ذاتست اینکه داری کس ندیدست

کسی انجام نی خود کس شنیدست

اناالحق میزند کو خویش دیدست

ابا خود باز در گفت و شنیدست

جواهرنامه را هر کو بدیدست

همه از سوی تو جانان رسیدست

تو جانانی و هم جانان پدیدست

در این صورت ز تو گفت و شنیدست

طمع از جان وز عالم بریدست

که دیدار تو جانا باز دیدست

بیا کامروز ما را روز عیدست

از این پس عیش و عشرت بر مزیدست

بزن دستی بگو کامروز شادی‌ست

که روز خوش هم از اول پدیدست

چو یار ما در این عالم که باشد

[...]

چو از برگ گلشن سنبل دمیدست

ز حسرت در چمن گل پژمریدست

بعشوه توبه ی شهری شکستست

بغمزه پرده ی خلقی دریدست

ز روبه بازی چشم چو آهوش

[...]

که آن لعل لب نوشین گزیدست

که مهرت را به جان و دل خریدست

کند منع من مسکین بی دل

کسی کان روی مهوش را ندیدست

بشد عمری که تا آن دلبر از ما

[...]

خیال او گهی کز من رمیدست

غیوری همچو من قربش ندیدست

چنین شهری بعالم کس ندیدست

که در وی هفت اقلیم آرمیدست