هر آنگاهی که تو باشی سخن جوی

چو من باید به پیش تو سخنگوی

زبان بگشاد شاپورِ سخن‌گوی

سخن را بهره داد از رنگ و از بوی

زنم چندان طپانچه بر سر و روی

که یارب یاربی خیزد ز هر موی

میانی یافتم کز ساق تا روی

دو عالم را گره بسته به یک موی

چنین گوید جهان‌دیده سخن‌گوی

که چون می‌شد در آن صحرا جهان‌جوی

عروسان ریاحین دست بر روی

شگرفان شکوفه شانه در موی

حساب دیگر آن بودش در این کوی

که پشتم نیز محراب است چون روی

ز خون چندان روان شد جوی در جوی

که خون می‌رفت و سر می‌برد چون گوی

گَهش چون گل نهادن روی بر روی

گَهش بستن چو سنبل موی بر موی

و گر گوید ربایم زان زنخ گوی

بگو چوگان خوری زان زلف بر روی

به نرمی گفت کاِی مرد سخن‌گوی

سخن در مغز تو چون آب در جوی

چو پیلی گر بوَد پیل آدمی‌روی

چو شیر ار شیر باشد عنبرین‌موی

سخن در نیک و بد دارد بسی روی

میان نیک و بد باشد یکی موی

همه خوبان چنین باشند بدخوی

عروسی کی بود بی‌رنگ و بی‌بوی‌؟

ندارد جاودان طالع یکی خوی

نمانَد آب دایم در یکی جوی

کدامین آب خوش دارد چنین جوی

کدامین باد را باشد چنین بوی

ز فتنه در وفا کن روی در روی

چنان کز بیم دزد آن زن در آن شوی

چنان گستاخ شد با آن سمن بوی

که نبود وصف آن کار سخن گوی

دگر بار آمد ابلیس سیه روی

بخواند آن بچهٔ خود را زهر سوی

ولیکن چون بسوراخ آورد روی

درو کژّی نماند یک سر موی