اگر آویزشی داری به مویی

نیابی بوی او از هیچ سویی

مگر روزی شنود از دور بویی

روان شد نفس را از دیده جویی

سخن گر گویی و آهسته گویی

ترا هرگز نیارد زرد رویی

تو گر داننده باشی و نگویی

نخواهی بنده حق را نکویی

یکی دیوانه گفتش می چه گویی‌؟

ز چندین گفت آخر می چه جویی‌؟

سزد گر از جهان بسیار گویی

که خوش وقتیست کز وی راز جویی

برو دم درکش و تن زن چه گویی

چو چیزی می ندانی می چه جویی

درین نه طشت خوان در گفت و گویی

بماندی همچو منجی در سبویی

عزیزا گر بدست آری کدویی

پدید آری برو چشمی و رویی

چو از چوگان زلفش یافت بویی

بسر می‌شد ز خود بی خود چو گویی

سخن خوش گوی چندانی که گویی

که خوش گویی‌ست اصل هر نکویی

به کارست این مثل اینجا که گویی

به جان کندن بباید تازه‌رویی

خرد با حکم شرعش یافه گویی

جهان از مشک خلقش نافه جویی

دو گیتی حور و از شعر تو بویی

دو عالم نور و از فرق تو مویی

اگر توحیدی و نعتی بگویی

جزای آن ترابس این نکویی

ندیدستی ز من بسیار گویی

نه هرگز ده زبانی و دورویی

تو شسته چشم از ناشسته رویی

ز خون خویش شستی دست گویی

ندیدم مثل هرمز در نکویی

ندیده بودمش زین پیش گویی

خوشا آن کینه و آن عذرجویی

که آن دم خوشترست از هرچه گویی

ترا جز بوسه دادن نیست رویی

نیابد آن الف زین میم مویی