طبیعت شد خجل در گفتگویت

از آن میمیرم اندر آرزویت

جهانی عاشقان در جستجویت

فتاده در پی این گفتگویت

برافکن پرده و بنمای رویت

که کل افتند اندر خاک کویت

در این آیینه دیده عکس رویت

هر آئینه شدم در گفت و گویت

اگر مستم من از دیدار رویت

از آن افتادهام در گفت و گویت

همه اینجا فدای خاک کویت

سرم گردان درین میدان چو گویت

مرا زیبد که جان بازم برویت

که من راز توام آیم بسویت

تعالی اللّه زهی دیدار رویت

نموده خود همه درگفتگویت

که باشد عقل گردان گرد کویت

دونده تا برد ره نیز سویت

ندارم طاقت خورشید رویت

از آن چون ذرّهام حیران ببویت

بده جامی که جانم مست رویت

شد اکنون میزند او های و هویت

که داند راه بردن نیز سویت

همه سرگشته اندر خاک کویت

منم حاضر منم ناظر بسویت

منم در حالت در های و هویت

مبین جز او که او بنمود رویت

درونِ جانِ تو در گفتگویت

مرا کی باشد این دیدار رویت

نمیرم ناگهی از آرزویت

نخواهم کعبه بی دیدار رویت

بخواهم مردن اندر خاک کویت

ولی اینجا چه سود از گفتگویت

چو زان مشکات ناید هیچ بویت

دل من آنچنان دیدست رویت

که بیهوش است اندر گفتگویت

دلم شد زنده از دیدار رویت

زمانی بس نکرد از گفتگویت

چنانم در تجلّی دید رویت

که هر دم سر نهم بر خاک کویت