شود چون سیل کوه اینجا ز اندوه

چو دریا اشک گردد جملهٔ کوه

بگفت این و روان شد تا سر کوه

بدو گفت ای ز بدبختی در اندوه

بگفت این و بپرّید از سر کوه

بماند آن مرد در افسوس و اندوه

نشسته بود افلاطون در اندوه

بغاری سهمگین از شش جهت کوه

در اول هم دم او در هر اندوه

چه در شهر و چه در غار و چه در کوه

دلش مستغرق دریای اندوه

ز چشم او زمین چون چشم در کوه

چو آن شه باز عاجز شد ز اندوه

بدید از دور جوقی کبک بر کوه

دلی دارم بزیر کوه اندوه

چو کاهی ناتوان و میکشد کوه

نیی تنها بنه تن، چند از اندوه

که تن را خوش بود مرگی بانبوه

بصحرا چون فرو رفتند از کوه

دران صحرا درختان بود انبوه

چو در صحرانگه کردند ازان کوه

جهانی بود ز اشتر مور انبوه

شدند آن سروران دلشاد ازان کوه

دو اسبه در گریز افتاد اندوه

همه حیران درافتادند ز اندوه

که تا رفتند بر بالای آن کوه

یکی حصن رخامین بر سر کوه

درختان گشته گرد حصن انبوه

دهی خوش بود صحرا و سر کوه

دهی پر نعمت و خلقی بانبوه

اگر دم برکشیدی صبح ازکوه

فرورفتی دمش حالی از اندوه

بسی پندش بدادی در هر اندوه

که بر دل می مکن چندین غم انبوه

منم راز تو گفته در سوی کوه

فکنده زلزله در بار اندوه

منم راز تو گفته در سوی کوه

فتاده او ز پا از فکر و اندوه

دراین مسکن همه درد است و اندوه

فروماندی بزیر بار این کوه