ایا خورشید سالاران گیتی

سوار رزمساز و گرد نستوه

چنان آمد همی لشکر به انبوه

که کُه را دشت کرد و دشت را کوه

زمین از بار لشکر بود بستوه

که می رفتند همچون آهنین کوه

بدین سان پنج مه بر دشت و بر کوه

رفیقش راه بود و جفتش اندوه

روم خود را بیندازم از آن کوه

که چون جشنی بود مرگی به انبوه

چو سیمین آینه سر برزن از کوه

ببین بر جان من صد گونه اندوه

درختی رسته دیدم بر سر کوه

که از دلها زداید زنگ اندوه

گهی آهو رمانیدند از کوه

گهی از دل زداییدند اندوه

توی کبگ جفا من کوه اندوه

بود همواره جای کبگ در کوه

ز بس کز جان برآرم دود اندوه

ببندد ابر تیره کوه تا کوه

چو رامین دور شد لختی ز انبوه

نشسته بر رخانش گرد اندوه

زدوده شد جهان از زنگ اندوه

همی خندد زمین از کوه تا کوه

همی شد در میان برف چون کوه

فزون از کوه او را بر دل اندوه

شده شیرین در آن راه از بس اندوه

غبار آلود چندین بیشه و کوه

طلب می‌کرد جایی دور از انبوه

حوالی بر حوالی کوه بر کوه

از آن پنهان شدن چون مرغ از انبوه

وز آن پیدا شدن چون چشمه در کوه

چو لشگر جمع شد بر پره کوه

زمین بر گاو می‌نالید از انبوه

ز بس لشگر که بر خسرو شد انبوه

روان شد روی هامون کوه در کوه

در آوردندش از در چون یکی کوه

فتاده از پسش خلقی به انبوه

شباهنگام کز صحرای اندوه

رسیدی آفتابش بر سر کوه