جوان را دید با دلقی جگر خون

رخی چون زعفران حالی دگرگون

جُعَل نیز آمد و آن رَوث و آن خون

بگردانید هر سوئی دگرگون

سه بار آن کافر اندر آتش و خون

بگردانید بر جرجیس گردون

مرا گفت آرزو آنست اکنون

که یک بار دگر در زیرِ گردون

خطاب آید که ایشان را هم اکنون

سوی دوزخ برید آغشته در خون

مدام این سه هزاران سال افزون

همی گریند و می‌گردند در خون

یکی اشک و دوم آتش سیم خون

اگر آئی ازین سه بحر بیرون

چنان آمد که طفلی مانده در خون

گل سرخ از قماط سبز بیرون

بیک ره ارغوان آغشته در خون

بخون ریز آمده بر خویش بیرون

همه شب قرص مه چون قرص صابون

همی انداخت کفک از نور بیرون

سه ره دارد جهان عشق اکنون

یکی آتش یکی اشک و یکی خون

ازین خون باز بستم راه گردون

که تا گشت آسیای چرخ بر خون

کنون در آتش و در اشک و در خون

برفتم زین جهان جیفه بیرون

برون این همه رنگ دگرگون

برنگی دیگرت آرند بیرون

چو اسکندر ز دنیا رفت بیرون

حکیمی گفت ای شاه همایون

بیندیش از جفای چرخ گردون

که تو روزی شوی هم خوار و محزون

طلب کن خویش را ز آیینه بیرون

قفس بشکن بپر بر اوج گردون

کبود از بهر آن پوشید گردون

که هم چون حلقه زان در ماند بیرون

همه جانهای صدیقان پر از خون

که می‌داند که سر کار او چون

همی آییم دم دم همچو اکنون

بهر پرده چو مار از پوست بیرون