بهر مکری که میکردی فسونی

بهر دیوانگیها چون جنونی

بلا ازتست نفس خود زبونی

از آن کز خانه رفتی در برونی

توئی صافی درون و هم برونی

نه همچون دیگران اینجا زبونی

انالحق با تو میگویم که چونی

که بگرفته درون را با برونی

طلبکار تو و تو در درونی

نمیدانند اینجاگاه چونی

درون پردهٔ یا در برونی

ولی دانم که اندر پرده چونی

دو روزی کاندر این دنیای دونی

حقیقت ذرّهها را رهنمونی

تو اندیشه ز خود کن تا که چونی

که تو از هر دو عالم مر فزونی

تو درجمله ظهوری در بطونی

گرفته هم درون و هم برونی

تو بیرونی ولی در اندرونی

ندانی جوهر ذاتی که چونی

ادر کاسی و دعنی عن فنونی

جننت فلا تحدث من جنونی

نه چون ماندست ما را، نی چگونه

ندانم تو دلاراما که چونی

رایت الناس للدنیا زبونا

[...]

گلش بی آب از تاب درونی

جگر باران ز نرگسهای خونی

چو تنگ آمد ز خوناب درونی

گره زد در درونش اشک خونی

درونش کرد زانسان رهنمونی

که بیرون ندهد از راز درونی

فتادند آن شگر فان در زبونی

برام‌د سو به سو شمشیر خونی

ازو هر بازوئی ز آهن ستونی

ز تیشه بیستون پیشش زبونی

چو تو در دست نفس خود زبونی

منال از دست شیطان برونی

جنون فوق عایات الجنونی

جنون من حبیب ذوالفنونی

به عشقت زان ز هر مجنون فزونم

که در خوبی ز هر لیلی فزونی

برون از خویشتن عمریت جستم

[...]

نه چندی گنجد آنجا و نه چونی

فرو بند از کمی لب وز فزونی

بدین خوبی چنین درمانده چونی

چرا چندین کشی آخر زبونی