که دانستند کین اسرار چونست

که این سر از خیال دل برونست

بگو آخر که سرّ کار چونست

که ازعشقم دل و جان در جنونست

چو مار و نفس ابلیست زبونست

ز بهر خویشتن او رهنمونست

چنان دیدم که آدم را زبونست

که اسرار توام خود رهنمونست

حقیقت نور قرآن در درونست

سوی حق اندر اینجا رهنمونست

جلال من که میداند که چونست

که دید من ز عقل و جان برونست

جهان جان ترا اینجا برونست

از آن پیوسته کارت باژگونست

از این اندیشه دلها غرق خونست

که میداند که سرّ کار چونست

کمال نقد میدانی که چونست

که ازمعنی و از صورت برونست

که من دانم که راز جمله چونست

که دائم هم برون و هم درونست

کسی داند که او اینجا چگونست

که بیرونش یکی با اندرونست

که دریابی که جانانت درونست

تراگویا و بینا رهنمونست

حقیقت عشق میداند که چونست

که او در جمله اشیا رهنمونست

دم آدم مرا دردم درونست

مرا خاتم در اینجا رهنمونست

کمال عشق بیرون و دو کونست

که او رادید خویش از لون لونست

تو بیچونی مگر چون بود چونست

که این معنی ز صورتها برونست

توئی موجود تامردود چونست

که این از عقل و حسّ تو برونست

جمال یار از این معنی برونست

نظر کن روی او ای دل که چونست

نه اصل جان و دل از قطرهٔ خونست

ولی این معنی از گفتار بیرونست

یداللّه من از جمله فزونست

که ذاتم هم درون و هم برونست