دگر غالب زبانها، در ری و روم

کم از هندیست، شد اندیشهٔ معلوم

زهی بنده که از یک حکم محذوم

همایون کرد ز اسلام این کهن بوم

که گر در حضرت بانوی معصوم

شود رمزی از آن دیباچه معلوم

بدان عاشق که مرد از وصل محروم

به مشتاقی که هجرش گشت مظلوم

زمانه ساخت تیغی ز آه مظلوم

سر شومش فگند از گردن شوم

مرا کاریست زینجا بوم بر بوم

همای خویش خواهم راند تا روم

برون راند آن شب فرخنده ز آن بوم

مبارک روی شد بر قیصر روم

که چون خسرو ستد گنجینهٔ روم

خلافش رومیان را گشت معلوم

ز ترتیبِ تصوّرهای معلوم

شود تصدیقِ نامفهومْ مفهوم

شده اجسام عالم زین دو معدوم

که جز معدوم از ایشان نیست معلوم

به رمزی گفتم این معنی به مفهوم

شود آن را که باشد عقل معلوم

ازین خوبان که من دیدم به هر بوم

ندیدم مثل دخت قیصر روم

ملک جمشید دل برکند از آن بوم

وز آن سو رفت و روی آورد در روم

ملک بر بست بار خود از آن بوم

سر اندر ره نهاد و روی در روم

بپرسید از یکی کاین مرز و این بوم

چه می‌خوانند، گفتا ساحل روم

همایونت نشیمن بود در روم

کدامت زاغ شد رهبر درین بوم

غریب و عاشق و مسکین و مظلوم

پریشان حال و سرگردان و محروم

ندانم کو کشد لشکر برین بوم

ز شادی عکس گردد کشور روم؟

اگر فرمان دهد فرمانده روم

روم سازم بر ایشان شام را شوم

به پیروزی و بهروزی از آن بوم

ملک جمشید روی آورد در روم