دران جمع اوفتاد از شوق جوشی

برآمد از میان بانگ و خروشی

خوشی می‌رفت با او چون خموشی

که تا بُردش بر گندم فروشی

برآمد از پس پرده خروشی

چو دریا زان زنان برخاست جوشی

نمی‌دانی که تا تو سیم کوشی

بغفلت عمر زرّین می‌فروشی

همه مرغان درافکنده خروشی

ز جانان بی نوا نامانده گوشی

اگر هر دم حضوری را بکوشی

زواَسجدواَقتَرِب خلعت بپوشی

دمی از عشق گل دارم خروشی

برآید در دلم هر لحظه جوشی

چرا این رنگ بی بو میفروشی

چرا پای خود از مردم نپوشی

تو گر چل حج به نانی می‌فروشی

قوی می‌آیدت چندین چه جوشی

اگر هر دم حضورش را بکوشی

ز واسجد واقترب تشریف پوشی

برو ای دل چو دیگی چند جوشی‌‌؟

نهنبن ساز خود را از خموشی

بگویم با تو گر نیکو نیوشی

یکی کم گفتن‌ست و نُه خموشی

اگر عیبی بود، گر عیب پوشی

چو تحسین نکنیم باری خموشی

بدانسان در دلش افتاد جوشی

که پیدا شد زهرمویش خروشی

بشرط آنکه چون رازم نیوشی

نگهداری سخن، رازم بپوشی

برو بریخ نویس این گرم کوشی

ز سردی چون فقع تا چند جوشی

برآورد از جهان بانگ خروشی

ز خلقش در جهان افتاد جوشی

لباس لطف در معنی تو پوشی

نه یک تن با همه گیتی تو کوشی

تو ای دل چند گویی چند جوشی

ترا آمد کنون وقت خموشی

ز عشق مرتضی گر در خروشی

ز دستش شربت کوثر بنوشی