چه بودی گر وجود ما نبودی

دریغا کز دریغا نیست سودی

کنون من گفتم و رفتم بزودی

بکِشتم می ندانم تا درودی

نهاده در کنار از دیده دودی

دلی پر درد میگویی سودی

برامد از دل پر بنددودی

ندارد آتشین را پند سودی

ز صد دردم یکی گر بر تو بودی

ز آهت چنبز گردون بسودی

به پیش او نباید شد بزودی

که تا داند که بی او درچه بودی

بگو تا ازکدامین زاد وبودی

مرا زین حال آگه کن بزودی

که گر خورشید رانوری نبودی

ز شرم رویش از دوری نمودی

وگر ماه از غمش آگاه بودی

برآوردی ز خود ناگاه دودی

مرا چندان می خوش ده بزودی

که ماه من شود زیر کبودی

بسی بودی که خود را مینمودی

بشاه، و شاه ازو آزاد بودی

شما را میبباید شد بزودی

مگر ماهم براید از کبودی

چگونه مه رود زیر کبودی

چنان میرفت آن مهرخ بزودی

رخ گل را بشب در روز بودی

بروز اندر ستاره مینمودی

بسازم چارهٔ کارت بزودی

برارم ماه بختت از کبودی

اگر این چشمه گردون کم نمودی

دوابودی که برتووزن بودی

بظاهر گرچه گل شادی نمودی

بباطن از غمی خالی نبودی

بران نم ساعتی خفتی و بودی

چو تفّش کم شدی رفتی چو دودی

دو لعل سبز پوش او بزودی

چو نیل خام شد از بس کبودی

چو گلرخ در کبودی شد بزودی

ز خجلت ماه شد زیر کبودی