همه ذرات عالم درسجودند

همه حیران و سرگردان بودند

از این چنبر بسی جانها ربودند

همه در بهر او گفت وشنودند

درون جان تو رویت نمودند

به نیکی هر دو در گفت و شنودند

حقیقت با شریعت رخ نمودند

گره از کار عالم برگشودند

اناالحق زد همی جمله شنودند

کسانی کاندر این واقف نبودند

کسانی کاندر این منزل نمودند

یقین اندر ربود بود بودند

همه ذرّات پیشت در سجودند

چرا کایشان نباشند یا نبودند

بجز ایشان مبین کایشان نمودند

حقیقت با تو در گفت و شنودند

در این خاک از یکی پیدا نمودند

چونیکو بنگری یک ذات بودند

همه راهش سوی احمد نمودند

درش در سوی کل آخر گشودند

چهارند درک تن پیدا نمودند

در این دیگر ز بالا برگشودند

ملایک سجدهٔ آدم نمودند

ز ذات ما یقین واقف نبودند

در عین الیقین جمله نمودند

حقیقت در جهان برتو گشودند

بگفتند ونه اندیشه نمودند

که اندر وصل او اعیان بودند

چو هر سه در یکی موجود بودند

در آخر هر سه در یکی نمودند