نیارم بر کسی این راز بگشود

مرا از خال هندوی تو بفنود

به وصفش هم نشاید گفت کی بود

کجا هستیش را مدت نپیمود

چو یزدان گوهر مردم بپالود

از آن با اعتدالی کاندر او بود

که بر بیچارگی ما ببخشود

رسولی داد و راه نیک بنمود

بدان گیتی روان شاه مسعود

خجل بود از روان شاه محمود

ولیکن مردمی را کار فرمود

به شهری و سپاهی بر، ببخشود

رعیت را ازین بهتر ببخشود

همه شهر از بداندیشان بپالود

میان بستم بدین خدمت که فرمود

که فرمانش ز بختم زنگ بزدود

زمانه دستبُردِ خویش بِنْمود؛

شگفتی بر شگفتی بَربیَفْزود.

نه مادر بود گفتی مَشرِقی بود،

کزو، خورشید تابان روی بِنْمود.

و یا چرخِ فلک هر زیب،‌ کش بود،

بران بالا و آن رُخسار بِنْمود.

سروشان را به نام نیک بِسْتود.

نیایشهای بی‌اندازه بِنْمود.

سر نامه به نام دادگر بود

خدایی کاو همیشه داد فرمود

نه کوس جنگ بود آن دیو کین بود

که پر کین گشت هرک آن بانگ بشنود

چو از موبد یکی شادیش بنمود

به بدخواه دگر شادیش بربود

چو شاهنشاه حال ویس بشنود

به جان اندر هوای ویس بفزود

اگر چه پند رامین مهر بر بود

شهنشه را ز پندش مهر افزود

ز بس صورت که پیدا کرد و بنمود

تو گفتی چرخ آن شب بوالعجب بود

تو گفتی آن عماری گنبدی بود

ز موی ویس یکسر عنبرآلود

دو چشم ویس از گریه نیاسود

تو گفتی هر زمانش درد بفزود