فلک نوری که گرد آورده از مهر

از آن گلگونه کرده ماه را چهر

اشارت کرد تا در گردش دهر

بیارایند یک سر کشور و شهر

چو وقت آمد کزان کامش بود بهر

بکان آن شربتش روزی شد از دهر

مکن چندان برادر زاده را مهر

که یک سو تابی از فرزند خود چهر

ستد فرمانی از فرماندهٔ دهر

چو ماری هر خطش دیباچهٔ زهر

خطائی کرد دوران جفا بهر

که چون نقش خطا حک کردش از دهر

بر آئین الاقان یک شب از شهر

رسید آنجا که بد شه زادهٔ دهر

چرا باید گرفت آن کشور و شهر

کزان ندهند بیش از چار گز بهر؟

که چون سلطان مبارک شاه بی مهر

ز تلخی، گشت، بر خویشان، ترش چهر

به عشق آویز وزان سرمایه جو بهر

که فارغ گردی از نیک و بد دهر

وصیت اینست کاندر گلشن دهر

بنات شکرین بشناسی از زهر

دو مایه حاصل شعر است در دهر:

بهر دو نیست امید زمان بهر

اگر خود پرسد از ما بانوی دهر

بگوئیم آنچه داریم از جهان بهر

نه از کوی تو زان برتافتم چهر

که دل بی میل شد یا طبع بی مهر

چو خورشیدِ نهان بنمایدت چهر

نماند نورِ ناهید و مه و مهر

پریشان از جفای گردش دهر

همی گردید مسکین گرد آن شهر

کواکب کرده پنهان از فلک چهر

تو پنداری پرید از آسمان مهر

پریشان از جفای گردش دهر

ز پای قلعه سر بنهاد در شهر

همه ره شهد می آمیخت با زهر

همی راندند با هم تا در شهر

شبست اکنون و از شب رفته یک بهر

رهی دورست ازین جا تا در شهر