من آن شیشه‌ام که گر بر من زنی سنگ

ز نام و کنیتم گیرد جهان ننگ

جواهر جست از آن دریای فرهنگ

به چنگ آورد و زد بر دامنش چنگ

چو من نقش قلم را در کشم رنگ

کشد مانی قلم در نقش ارژنگ

برونْش آرَم به نیروی و به نیرنگ

چو آتش ز آهن و چون گوهر از سنگ

چنین گوید همیدون مرد فرهنگ

که شبدیز آمده‌ست از نسل آن سنگ

به ماتم‌داریِ آن کوهِ گل‌رنگ

سیه‌جامه نشسته یک جهان سنگ

که در پایان این کوهِ گران‌سنگ

چمن‌گاهی است گِردَش بیشه‌ای تنگ

چو بر زد بامدادن بور گل‌رنگ

غبار آتشین از نعل بر سنگ

به نادانی ز گوهر داشتم چنگ

کنون می‌بایدم بر دل زدن سنگ

سرود پهلوی در نالهٔ چنگ

فکنده سوز آتش در دل سنگ

نشسته گوهری در بیضهٔ سنگ

بهشتی پیکری در دوزخ تنگ

مگر یک عذر هست آن نیز هم لنگ

که تو لعلی و باشد لعل در سنگ

صبور‌آباد من گشت این سیه‌سنگ

که از تلخی چو صبر آمد سیه رنگ

فراز آمد به گرد بارگه تنگ

به تندی کرد سوی خسرو آهنگ

چو آمد شیشهٔ خورشید بر سنگ

جهان بر خلق شد چون شیشهٔ تنگ

سنان در غمزه کآمد نوبت جنگ

به هر جنگی درش صد آشتی رنگ

ستور پادشاهی تا بود لنگ

به دشواری مراد آید فراچنگ

فلک با این همه ناموس و نیرنگ

شب و روز ابلقی دارد کهن لنگ

خداوندا چو آید پای بر سنگ

فتد کشتی در آن گردآبهٔ تنگ

چو شاهنشاه صبح آمد بر اورنگ

سپاه روم زد بر لشگر زنگ