به عزم فاتحه رفتم که حمدی

بخوانم بر مزار ارجمندی

بتی ابرو کمان در راه فایز

به من سوفار مژگان می فکندی

تو که از پای تا سر دلپسندی

به راز لعل لبها نوشخندی

چرا بشکسته زلف یار فایز

مگر افتاده از جای بلندی؟

غرض چون حال خلق این است چندی

زبان را در بیان بایست بندی

سبیلت گر کم است از ریش چندی

بآن پیوندکن از ریش خندی

نگردد بسته نفس از هیچ‌بندی

مگر از حبل عشق آری کمندی

از آن ترسم که طوق خودپسندی

شود در گردنم تا حشر بندی

چه گویم زان فقیری دردمندی

مسلمانی به گوهر ارجمندی

خدا این سخت جان را یار بادا

که افتاد است از بام بلندی

بیا تا گویمت رندانه پندی

که تا لذت بری از عمر چندی

اگر داری به جعبه بیضه بندی

کز آنها داشتی زین پیش چندی

ز نوعِ خود فرستادی کمندی

خصوصاً یک خرِ بالا بلندی

کزینسان است رسم خودپسندی

چنین افتند مستان از بلندی

نهی بر پای هر آزاده بندی

رسانی هر وجودی را گزندی

ز پا افتادی، از زخم و گزندی

زمانی بره‌ای، گه گوسفندی

بگفت، ای تیره روز آزمندی

تو گرگ بس شبان و گوسفندی