خدایا رحمت خود را به من ده

دریدی پیرهن تو پیرهن ده

مرا صفرای تو سرگشته کرده‌ست

ز لطف خود مرا صفراشکن ده

اگر عالم به غم خوردن به پای است

[...]

جوابش داد یوسف سرفکنده

که ای همچو منت صد شاه بنده

که پاکا آن که شه را ساخت بنده

ز ذل و عجز کردش سرفکنده

بود معلوم هر آزاد و بنده

که نادان مرده و داناست زنده

زهی سر بر خطت آزاد و بنده

سران در راه امرت سر فکنده

منادی کرد تا آزاد و بنده

ز اهل ثروت و ارباب ژنده

گره در گوشهٔ ابرو فکنده

دهان تنگ بسته راه خنده

چو اسبان عرب، تند و جهنده

ندیده هیچ کس اسب پرنده

چو دیدش رام در لب کرده خنده

مسیحا مرده ای را ساخت زنده

نگاه او کمند آسا کشنده

که باشد گوشه چشمش برنده

نمی گیرد خبر از حال بنده

نگویم راز خود تا پوست کنده

درنگم زان بود ای نیم زنده

که چون میخ حیاتت گشت کنده

یکی گوید که با این ریش گنده

چسان بیرون روم از خانه بنده

ترا شاید شهی بر شاه و بنده

که شد هر سر بلندت سرفکنده

گلستانی که هر برگ گلش را

هزاران گلشن خلدست بنده

روان اهل معنی تا قیامت

به بوی روح‌بخش اوست زنده

بگویم صاف و پاک و پوست کنده

که علت چیست می‌ترسی ز بنده

بگفت آری‌! به خون‌سردی و خنده

ولی غافل ز خون گرم بنده