نگه کن آب و یخ در آبگینه

فروزان هر سه همچون شمع روشن

گدازیده یکی دو تا فسرده

بیک لون این سه گوهر بین ملون

غریبی می چه خواهد یارب از من؟

که با من روز و شب بسته است دامن

غریبی دوستی با من گرفته‌است

مرا از دوستی گشته‌است دشمن

ز دشمن رست هر کو جست لیکن

[...]

همیدون شخّ‌های کوه قارن

به چشمش همچنان آید که گلشن

یکی دیگر به ارّان رفت و ارمن

فگند اندر دیار روم شیون

کم آزار است و بر مردرم فروتن

مرو را الجرم کس نیست دشمن

چو بشنود این سخنها خواجه از من

مرا بر سر نهاد از فخر گرزن

کنون در خانهء ویروی و قارن

ز چشم بد بر آید کام دشمن

ز پیش آنکه بی جان گشت یک تن

همی کرد از شگفتی بوق شیون

گرامی باب ویسه گرد قارن

به زاری کشته شد بر دست دشمن

درخت زندگانی رسته از تن

به پیشش ده گشاده خود و جوشن

چرا من جان ندادم پیش قارن

ز پیش از آنکه دیدم کام دشمن

گشاد آن سیمین را علت از تن

به خون آلوده شد آزاده سوسن

که من یک سال نسپارم بدو تن

بپرهیزم ز پادفراه دشمن

همی تا بسته ماندی بند آهن

ز بندش بسته ماندی مرد بر زن

به پیش وی که یارد برد نامت

که یارد گفتن این یافه پیمان

همیدون هر چه پوشیده زنانند

به چیزی هر یکی شادی کنانن

زن مسکین فروتن مرد برتن

کمان سر کشی آهحته برزن

نه شان کردار بتوان آن

نه شان گفتارها بتوان شنودن

نه او خواهش پذیرد هر گز از من

نه آغارش پذیرد ز اب آهن

دل اندر مهر می بر هنجد از تن

چنان چون سنگ مغناطیس زاهن