طلب گار توام در جان و در دل

نباشم یک دم از یاد تو غافل

یقول الناس لی فی الکسب عار

فقُلت العارُ فی ذُلِّ السؤالِ

بدو گفتا چه می‌گوئی تو غافل

مگر دیوانه‌تر گشتی تو جاهل

ز عالم جادوئی می‌خواهدم دل

مرا گر جادوئی آید به حاصل

چنین گفتست پیغامبر بسایل

که مسخ امّت من هست در دل

مرا گوید ندانستی تو جاهل

که نبود مست را گفتار عاقل

بمردم گفت در باب توکل

قوی باشید و مندیشید از ذُل

دو عالم چیست بحری نام او دل

تو در بحری بمانده پای در گل

بخونم کر بگردانید اول

نیارم کرد با صد جان مقابل

که عقل تو که عقلی بود کامل

چنان عقلی چو عقلی گشت زائل

وگر نفس تودر شکرست کاهل

دلت باید که این مشکل کند حل

رباطش از چه می‌خوانی تو غافل

مگر دیوانهٔ ای مردِ عاقل

قناعت بایدت پیوسته حاصل

که تا بر تو نگردد ملک زایل

چنین گفتست نوشروانِ عادل

که گر میری ز درویشی قاتل

همه شب می‌نخفت از عشق بلبل

طریق خارکش می‌گفت با گل

هزاران خار در پا دست در گل

فراق بلبلش بنشسته در دل

به حرب مکه از برد الانامل

شده زانگشت با ملکیت حاصل

فتاده در ملایک بانک و غلغل

که تا ز آن سوی رانی بوک دلدل

به تن رستم سوار رخش دلدل

بدل غواص دریای توکل

نهادت پرده و دادت بسی هیل

که تا نا‌اهل پیدا آید از اهل