شویم آسوده زین گفت و شنفتن

سخن تا کی توان در پرده گفتن

که خوش ناید سخن در پرده گفتن

چه حرف است این که می‌باید نهفتن

لبش با شاه در افسانه گفتن

مژه سرگرم آتشخانه رفتن

گل طبعم درآمد در شکفتن

بگفتم آنچه می بایست گفتن

دلش خون جگر خواری نهفتن

چو نقش غنچه نومید از شکفتن

بباید عرض و درد خویش گفتن

که دیده درد از درمان نهفتن؟

جلایر: نیست لایق بیش گفتن

در طبع گران این گونه سفتن

همه عمرت بخوردن رفت و خفتن

دگر بر لهو و لعب و یاوه گفتن

سخن بر میل نااهلان نگفتن

گهر بر طبع بوجهلان نسفتن

کنونت نیست چون گوش شنفتن

مرا هم گفته‌ها باید نهفتن

بخشت آسودن و بر خاک خفتن

شدن خاکستر و آتش نهفتن

نباید ترک عقل و رای گفتن

بشب گشتن، بگاه روز خفتن