سلام من بر آن زلف مشوّش

که دارد پای همچون گل در آتش

چنان بر سر کشیدش بوسهیی خوش

که در دختر فتاد از خوشی آتش

سخن ناگفته یک دم آن دو سرکش

فتادند از دل پرتف در آتش

چو گل دید آن چنان حالی ز دلکش

برآورد از دم سرد از دل آتش

تن سیمین او بر نرم مفرش

به‌جوش آمد چو دریایی پر آتش

جهان از چهرهٔ خورشید سرکش

بجوش آمد چو دریایی پر آتش

مگر آبی بپاشیدست ناخوش

که آب ما پری را هست آتش

بجوشید ازتنور آتشین خوش

جهان شد جمله پر طوفان آتش

ز دانا این سخن آمد مراخوش

که گفتارشک سوزان تر ز آتش

کسی را نقد باشد چون تو دلکش

چرا نبود ز دیدار تو دلخوش

چنان از آب میزد بوی ناخوش

که قطران را کسی سوزد بر آتش

درامد گرد کشتی باد ناخوش

بگردانید کشتی را چو آتش

بهم بودیم چون موم وعسل خوش

جداماندیم از هجران چو آتش

گلی را کی بود طاقت، زهی خوش

کش اوّل دار باشد آخر آتش

برسوایی فتاده در کشاکش

ببردندش بسوی دار و آتش

منم یک موی با صد عیش ناخوش

ز بهر تو بهر مویی بلاکش

ز دنیا میدواند تا بآتش

بلا به جان کن ای عیش تو ناخوش

چو هر چیزی که میپوشی چنین خوش

شود آن سوخته آخر برآتش

در آن حالت بود که باشد او خوش

مراعاتش کند محبوب دلکش

جمال معنیش منظور ایشان

شده از نیستی در خاک راهش