بنه پایی که در پیش چنان کس

خلایق خفته و تو باشی و بس

چو خاک راه خواهی شد ازین پس

چو خاک راه شو در پای هر کس

چو استحقاق هستی نیست در کس

ترا قیومی و هستی ترا بس

چو شد بیت الله و بیت المقدّس

ردیف این دو بیتش شعر من بس

یکی بستر بیاوردند ز اطلس

بایوان باز بردندش بده کس

نه بادایه سخن گفت و نه باکس

که یار من درین محنت خدابس

کنون گر بایدت با اینچنین کس

چو من هستم بکس منگر ازین پس

الا ای سبز طاووس مقدّس

ز سر سبزیت عکسی چرخ اطلس

شعاع شمع روشن کرده مجلس

سماع جمع جان را گشته مونس

چو دیگر روز از این طاق مقرنس

جهان پوشیده شد در زرد اطلس

ازان ترسم که گویم راز با کس

که بیم جان من باشد ازان پس

بپیش صف درآمد خسرو از پس

کشید از خون بپای اسب اطلس

دران دم مینیندیشید از کس

نگاهی می نکرد از پیش و از پس

جزان چیزی ندانستند هر کس

که میرفتند سوی مغرب و بس

شکست آن مرد آن صندوق را پس

بلندی یافت چون صندوق کرگس

بمعنی بد مقدم بر همه کس

اگرچه صورت او آمد از پس

همی دان هست صاحب حال آنکس

که بیند حالها از پیش و از پس

نباشد این چنین کار همه کس

خبرداران معنی را بود بس

ولی پوشیده باید آن ز هر کس

چنانکه آن جای را تو دانی و بس

حقیقت گفت وهم زو گفت نرگس

که او باشد ترا فریاد رس بس