از این منزل بسی رفتند و کس نیست

چه گویم کاندرین ره باز پس نیست

خطابم باتو و با هیچکس نیست

که جز تو هیچکس فریادرس نیست

دریغا هیچکس فریادرس نیست

بماندم غرقه و غمخوار کس نیست

خدا با ماست با ما هیچکس نیست

نمود عشق جز اللّه بس نیست

وصالی بی فراقی قسم کس نیست

که گل بی خار و شِکّر بی مگس نیست

یقین اینجا به جز من هیچکس نیست

بجز من هیچکس فریادرس نیست

نمود من منم خود هیچکس نیست

بجز من هیچکس فریاد رس نیست

در این دریا شمار هیچکس نیست

همه غرقند و کس فریادرس نیست

مرا چون جز تو جانان هیچکس نیست

بجز تو هرگزم فریادرس نیست

درون بحر جان دادند و کس نیست

چه‌گویم کاندر او فریادرس نیست

دل و جان هر دو جانند و کس نیست

یکی اندر یکی و پیش و پس نیست

چنان پندارد او کو هست کس نیست

نمیداند که در معنی چوخس نیست

منم عطّار اینجا هیچکس نیست

بجز من مر مرا فریاد رس نیست

من و راه عدم کاینجای کس نیست

ره من تا عدم جز یک نفس نیست

درین دردش کسی فریادرس نیست

به غیر از آه سردش هم‌نفس نیست

مرا جز عشق تو در سر هوس نیست

مرا از دیدن روی تو بس نیست

ترا گر هست بر جایم بسی یار

به جان تو که ما را جز تو کس نیست

به فریاد دل مسکین ما رس

[...]

تو می دانی که ما را جز تو کس نیست

به عالم جز توأم فریادرس نیست

ندارم در جهان غیر از تو یاری

چه چاره چون به وصلم دست رس نیست

هوای کوی دلبر هست ما را

[...]

مرا جز تو به عالم هیچکس نیست

ولی جانا به وصلت دسترس نیست

منم آن طایر قدسی که بی تو

مرا فردوس اعلا چون قفس نیست

دلم را صید ناسوتی نشاید

[...]

به مقبولی کسی را دسترس نیست

قبول خاطر اندر دست کس نیست

از آنم جز به نقاشی هوس نیست

که جز نقش تو ما را نقش کس نیست