چو صبح آن روشنان از گریه رستند

که برقِ خنده را بر لب ببستند

پس آن گه ناخن چنگی شکستند

ز روی چنگش ابریشم گسستند

به سرسبزی بر آن سبزه نشستند

گهی شمشاد و گه گل‌دسته بستند

همه در گرد شیرین حلقه بستند

چو حالی بر نشست او بر نشستند

هوا را بر زمین چون مرغ بستند

چو مرغی بر خدنگ زین نشستند

خدنگ ترکش اندر سرو بستند

چو سرو‌ی بر خدنگ زین نشستند

جنیبت بر لب شه‌رود بستند

به بانگ رود و رام‌شگر نشستند

مه و خورشید دل در صید بستند

به شبدیز و به گل‌گون برنشستند

کمین‌سازان محنت بر نشستند

یزک‌داران طاقت را شکستند

دُهل‌زن را گرفتم دست بستند

نه آخر پای پروین را شکستند

دو لَختی بود، درِ یک لَخت بستند

ز طاووس دو پر، یک پر شکستند

هنوزم هندوان آتش پرستند

هنوزم چشم چون ترکان مستند

رطب و استخوان آن شب شکستند

که خرمای لبت را نخل بستند

به عِنین و سِتَروَن بین که رَستند

که بر پشت و شکم چیزی نبستند

دلا منشین که یاران برنشستند

بنه بر بند که ایشان رخت بستند

جوانمردان که در دل جنگ بستند

به جان و دل ز جان آهنگ رستند

جهت را جعد بر جبهت شکستند

مکان را نیز برقع باز بستند

بسی دجّالِ مهدی روی هستند

که چون دجّال از پندار مستند

پسر گفتش که هر خلقی که هستند

همه دل در هوای خویش بستند

یقین میدان که میرانی که هستند

که صد تن را چو تو گردن شکستند